- Zachodniopomorski Klub Miłośników Kolei -

Korzystając ze zbliżającego się wydłużonego weekendu planujemy kolejny wypad do Ujazdu Wielkopolskiego.
W planach mamy (jak zwykle ostatnio ) dalsze prace przy budowie toru.
Jak zwykle zapraszam wszystkich chętnych na tę wycieczkę .

Nadszedł zapowiadany długi weekend. My zgodnie z planem wybraliśmy się do Ujazdu Wielkopolskiego. Zmianie uległ jednak termin wyjazdu. Wystartowaliśmy 10 listopada po południu. Tym razem wyruszyliśmy w składzie: Waldi, Peter i ja. Na miejsce mieli dojechać Sakorius z Marlenką. Ze strony GKD pojawili się: Jarek, Młyn, Szymon, Tomek, Bartek i Mikołaj. Zakres planowanych prac był szeroki, a wymieniony skład rotował przez cały weekend.

Zanim trafiliśmy do Ujazdu Wielkopolskiego odwiedziliśmy Nowy Tomyśl. Nie była to przypadkowa wizyta, ale o tym za chwilę...
Budynek dworca. W lewo Opalenica, w prawo Zbąszyń. Droga prowadząca z budynku dworca do przejścia podziemnego, prowadzącego na perony. Widok w kierunku Opalenicy. Pojawił się nasz cel. Był nim nowy systemowy dworzec modułowy, którego otwarcie nastąpiło 4 listopada tego roku.

Poczekalnia.

Toaleta. Nowy budynek dworca zbudowano na starotorzu linii wąskotorowej, po którym z kolei kilka lat temu poprowadzono ścieżkę rowerową. Inwestycja nie objęła odbudowy tego elementu infrastruktury. W efekcie ścieżka kończy się, tak jak to widać na poniższym zdjęciu. Ogólnie całe otoczenie tego dworca jest jedną wielką pomyłką. Parking i droga dojazdowa to zwykłe klepisko pełne dziur. Brakuje tylko intensywnych opadów deszczu. Widok w kierunku Zbąszynia (w przeszłości także Nowego Tomyśla Wąskotorowego).

Widok od frontu. Urwany fragment ścieżki rowerowej. Widok w kierunku Opalenicy.

Ścieżka rowerowa poprowadzona starotorzem linii wąskotorowej z Nowego Tomyśla Wąskotorowego do Dusznik Wielkopolskich. Wieczorem dotarliśmy do Ujazdu Wielkopolskiego.
Odbyła się mała integracja.
Rano ruszyliśmy przystąpiliśmy do prac.
Chcieliśmy złożyć jeden cały 30 metrowy odcinek.

Do prac wykorzystaliśmy wynalazek Mikołaja służący do podnoszenia podkładów kolejowych i pozwalający na wygodne przykręcanie szyn. Niestety wynalazek ten, o ile sprawdził się przy podkładach drewnianych, to na betonowych niestety poległ. Okazał się za delikatny. Szkoda.

Prace posuwały się wolno. Około 12-tej zrobiliśmy przerwę na kawę.
Doszliśmy do wniosku, że nie damy rady złożyć jednego całego przęsła.
Po przerwie na kawę nastąpił cud. Prace wyraźnie przyspieszyły.
Chyba dotarliśmy się ze sobą, nastąpił bardziej sensowny podział obowiązków i poprawiła się nam automatyzacja. Jak w zakładzie produkcyjnym.
W pewnym momencie poczułem się jakbym pracował w wodociągach przy zasuwach, ciągle przykręcałem śruby.

W tym czasie Peter walczył z zapieczonymi nakrętkami. Nadzór inwestorski.

Udało się. Złożyliśmy 30 metrów toru . Zasłużyliśmy na nagrodę.

Odpowiedni człowiek na odpowiednim miejscu.

Wieczorem z Waldim wybraliśmy się na przejażdżkę drezyną w kierunku Grodziska Wielkopolskiego.
Drezyna została wyposażona w odpowiednie oświetlenie.